(၁)
တကၠသိုလ္ၿပီးခါစ ၈၈ အေရးခင္းျဖစ္ေတာ့ အင္တုိက္အားတိုက္ အခ်ိန္ျပည့္ပါ၀င္ ၿပီး တိုင္းျပည္တိုးတက္ ေျပာင္းလဲရန္ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲတြင္လူေရာစိတ္ပါ ႏွစ္ျမဳပ္္ခဲ့ပါသည္။ ၈၈ အေရးခင္းေတာက္ေရွာက္ ေမာပန္းရမွန္း သတိမရ၊ ဒိထက္မက ေတာ္ရံုလူမလုပ္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကို ရဲရင့္စြာေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ အတိုင္းတာတစ္ခုထိ ေက်နပ္ခဲ့ရပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း
အားမတန္ကာမာန္ေလ်ာ့ မၿပီးေသးေသာ တိုက္ပြဲကို နည္းဗ်ဳဟာေျပာင္းလ်က္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား အာဏာသိမ္းၿပီး တစ္လေက်ာ္အၾကာ ေအာက္တုိဘာ (၂၀) ရက္တြင္ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ရန္ကုန္မွ ရထားစီးလွ်က္ ေတာင္ငူ သို႕ခရီးစတင္ ထြက္ခဲ့ရပါသည္။ ေတာင္ငူမွာ တစ္
ေထာက္နားၿပီး သင့္ေတာ္ေသာ္ လမ္းေၾကာင္းအတြက္ ရွာေဖြစဥ္းစားရပါသည္။
လမ္းေၾကာင္းက ေရြးစရာ အလြန္နည္းေနပါသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ္ ရက္ပိုင္းတြင္း တပ္ရင္းမႈး ႏွင့္ ဗ်ဳဟာမႈး တို႔ အိမ္ကို ေခ်ာင္းေျမွာင္း ပစ္ခတ္ခံရသျဖင့္ အာဏာရွင္စစ္တပ္မွာ အလုပ္မ်ားသလို စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ႔မ်ား ခါတိုင္းထက္ပိုလာ၏။ ကင္းလွည့့္စစ္ေၾကာင္း၊ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔ပိုမ်ားလာ၏။ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ဖို႔ထက္ မိမိအက်ိဳးစီးပြား ႏွင့္ မိသားစုကို ကာကြယ္ရန္ဗ်ဳဟာမႈးသည္ အျပင္မထြက္အားဘဲ အလုပ္မ်ားေန၏။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခက ဗ်ဳဟာမႈး အလုပ္မ်ားတာထက္ ေၾကာင္စိတ္က ပိုမ်ားျခင္းေပ။
ျပည္သူလူထု၏ သေဘာထားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ရၿပီေလ။
ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည့္အတိုင္း ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ပါသည္။ လမ္းေၾကာင္းအဆင္ေျပပါက ၄ရက္ ၅ရက္ ျဖင့္ေရာက္ရိွႏိုင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသား (၆) ေရာက္သည္ ေတာင္ငူၿမိဳ႔မွထြက္ၿပီး ေျခက်င္
ျဖင့္ ေတာလမ္းခရီးစတင္ခဲ့ပါသည္။ ခရီးေဆာင္အျဖင့္ အ၀တ္အစားအပို၊ အေႏြးထည္ ႏွင့္ စားစရာအျဖင့္ မုန္႔အနည္းငယ္
ႏွင့္ သခြြါးသီးမ်ား ကိုယ္စီ သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေတာခရီးတြင္ ေမာပန္းမႈ မ်ား၊ ဆာေလာင္မႈ႔မ်ားျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနပါသည္။ လမ္းမွာေတြ႕ေသာ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ားကို မိမိ၏ အ၀တ္အစား အပို မ်ားကို ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ခရီးေဆာင္အိတ္ ေပါ့ပါးလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္လာပါသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း မသယ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အ၀တ္အစား မ်ားကို လႊတ္ပစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ အစားစာႏွင့္ေရ ကိုမူ ႀကိုးစားသယ္ယူရပါသည္။
(၃)ညရက္ေျမွာက္ေန႔တြင္ ႏြမ္းနယ္မူမ်ား ပိုၿပီးသိသာလာပါသည္။ စကားမ်ားတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း စကားနည္းလာ၏။ မိမိခြန္အား ကိုေခြ်တာရမည္ ကို သိလာၾက၏။ (၃) ရက္ဆက္တိုက္ထမင္းမစားရဘဲ သခြားသီး ႏွင့္ ေလြးခဲ့ရသည့္တြက္ ဆာလာမြတ္သိပ္မႈ႔ ကို အႀကီးအက်ယ္ခံစားရပါသည္။
(၄) ရက္ေျမွာက္...
ေျခလွမ္းမ်ား ေလးလံလာပါသည္။ ပစၥည္းအျဖင့္ သခြားသီးအနည္းငယ္သာ သယ္ေဆာင္ႏိုင္၏။ အျခားပစၥည္းမ်ား မ
သယ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ မွ်ေ၀သယ္ေဆာင္လာေသာ မီးျခစ္၊ ဓါတ္မီး ႏွင့္ ဓါးမတစ္ခုကို မလြတ္ပစ္မိေအာင္ အခ်င္းခ်င္း သတိေပးရ၏။ ဓါတ္မီးကို ထားခဲ့ရန္ ေစ်းဆစ္သူကလည္းရိွခဲ့ပါေသးသည္။ တေနကုန္ေလွ်ာက္ၿပီး ေန႔ခင္းခ်ိန္တြင္.....
“ ေဟ့ရပ္...... တစ္ေယာက္မွမလႈပ္ႏွင့္”
ရုတ္တရက္ ထြက္လာေသာစကားသံေၾကာင့္ အားလံုး ထိတ္လန္႔ကုန္ပါသည္။ ၾကည့္လိုက္ေသာ္ လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္မ်ားေနရာယူထားသည္ေတြ႔သျဖင့္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့.....အာဏာရွင္စစ္္တပ္မဟုတ္သည့္အတြက္ အားလံုးသက္ျပင္းၿပိဳင္တူ ခ်လိုက္ပါသည္။ ကိုင္ထားေသာ လက္နက္ႏွင့္ ၀တ္စံုကို ၾကည့္ၿပီး ကရင္ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ေတာ့ ကရင္လို လွမ္းေျပာလိုက္ပါသည္။ ရဲေဘာ္ အားလံုး ၇ေယာက္ ၈ ေယာက္ခန္႔ ထြက္လာၿပီး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူမွ ကြ်န္ေတာ္ တို႔၏ ခရီး ကို လာေရာက္ေမးျမန္းပါသည္။ ေမာပန္းေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တု႔ိ အုပ္စု သည္ အရိပ္ေအာက္တြင္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူတို႕ေမးသည္မ်ားကို ေျဖ ကာ စကားေျပာျဖစ္ပါသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ KNLA တပ္မဟာ (၂) တပ္ခြဲ (၃) မွျဖစ္ၿပီး အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္မွာ ေစာခရစ္ဘို ေခၚ ဗိုလ္ခရစ္ ဟုအမည္ရပါသည္။ ၄င္းတို႔အဖြဲ႔မွ နယ္ေျမလံုျခံဳေရးတြက္ တုိုက္ကင္း ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခရစ္- “ ဒါနဲ႔မင္းတို႔ထမင္းစားၿပီးၿပီလား”ကြ်န္ေတာ္- “ မစားရေသးဘူး။ ထမင္းမစားရတာ ၃ ရက္ရိွၿပီ။”
ဗိုလ္ခရစ္ မွ သူ၏ရဲေဘာ္မ်ားကို လွမ္းေျပာသည္မွာ- “ ထမင္းခ်က္မယ္ေဟ့၊ ဆန္ေတြယူလာၾက”
ဗိုလ္ခရစ္အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္မ်ား ပုဆိုးဆလြယ္သိုင္းကိုယ္စီ ျဖင့္ ထည့္လာေသာဆန္မ်ားကိုတစ္ေယာက္တစ္ဆုပ္ဆီထုတ္ၿပီး ဟန္းေကာဂ်ိဳင့္ ၃ လံုးျဖင့္ထမင္းခ်က္ပါေတာ့သည္။ ထမင္းက်က္ၿပီး ကြ်န္ေတာတို႔ အဖြဲ႔ ကို ထမင္းပြဲျပင္ေပးပါသည္။ဟင္းကေတာ့မရိွ။ ေနလွန္းဆားခဲ ႏွင့္ ငရုတ္သီးေတာင့္စိမ္းမ်ားျဖင့္ထမင္းပူပူေႏြးေႏြး ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔သားမ်ားအားရပါးရ စားၾကပါေတာ့သည္။ နတ္ဘံုတမွ် ျမိန္လွေသာ ဤ ထမင္းပြဲ ကို ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့ေတာ့ပါ။ ထမင္းစားေနစဥ္ ဗိုလ္ခရစ္ ႏွင့္ ရဲေဘာ္ တစ္ခ်ိဳ႕မွ ထိုင္ၾကည့္ေနၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ လံုျခံဳေရး ယူထားေပးပါသည္။
ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ဟန္းေကာဂ်ိဳင့္ထဲမွ ထမင္းဂ်ိဳး မ်ားကို ရဲေဘာ္မ်ားမွ ခြာခ်ၿပီး ေရ ထည့္ကာထပ္ျပဳတ္ပါေတာ့သည္။ ထမင္းဂ်ိဳးမ်ားကိုျပဳတ္
ၿပီးေသာအခါ ဗိုလ္ခရိႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဟန္းေကာဂ်ိဳင့္ ၃ လံုးထဲမွ ထမင္းဂ်ိဳးျပဳတ္ရည္မ်ားကို ခြဲေ၀ေသာက္သံုးၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အဖြဲ႔သားမ်ား အံအားသင့္လွ်က္ၾကည့္ေနမိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္- “ ဆရာတို႔.. အဲဒါဘာလုပ္တာလဲ ”
ဗိုလ္ခရစ္ - “ ငါတို႔လည္းထမင္းမစားရေသးဘူးကြ”
ကြ်န္ေတာ္- “ ဒါဆို ထမင္းထပ္ခ်က္ေလ”
ဗိုလ္ခရစ္ - “ ငါတို႔သြားရမည့္ခရီးတြက္ ရိွတဲ့ ဆန္က ကြက္တိဘဲ၊ အပိုမရိွဘူး”
ဗိုလ္ခရစ္ ၏ စကားလံုးႏွင့္ ၄င္းတို႔အဖြဲ႔သားမ်ား၏ ေစတနာမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ရင္ထဲသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ ၀င္ေရာက္ရိုက္ခတ္ပါေတာ့သည္။ အံၾသျခင္းႏွင့္အတူ ေျပာျခင္ေသာေက်းဇူးတင္စကားမ်ား လည္းဆြံ႔အသြားပါေတာ့သည္။ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ေသာကြ်န္ေတာ္သည္ ရဲေဘာ္မ်ား၏ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ရပါတယ္..ကိစၥ မရိွပါဘူး" ဆိုေသာ ေစတနာအျပံဳးကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ မ်က္လံုးထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား မသိမသာ စုေ၀းလာပါေတာ့သည္။
(၂)
KNU လက္ေအာက္ခံ KNLA တပ္သို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး သင္တန္းမ်ားတက္ေရာက္ခဲ့ရပါ သည္။ သင္တန္းဆင္းၿပီး ေတာ္
လွန္ေရးတာ၀န္ကို တက္ၾကြစြာ အားက်ိဳးမာန္တက္ စတင္ေဆာင္ရြက္ပါေတာ့သည္။ ရန္ကုန္တြင္ ရိွစဥ္ ထိုင္းႏိုင္ငံအပါအ
၀င္ အျခားျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ဘူးသျဖင့္ ဘန္ေကာက္ သို႔တာ၀န္ျဖင့္သြားေရာက္ရန္ အထက္လူႀကီးမွ ေစ
ခိုင္းတတ္ပါသည္။
၁၉၈၉ ႏို၀င္ဘာလ....နံနက္ခင္းတစ္ရက္....
တာ၀န္ခရီးမွျပန္လာၿပီး KNLA တပ္မဟာ (၆) ေ၀ါေလခီးသို႔ျပန္လာပါသည္။ ခ်မ္းေအးေသာ ေဆာင္းရာသီတြင္ အေႏြးထည္ကို ၀တ္လွ်က္ ဘန္ေကာက္မွ ျပန္လာခါစ ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ စီးကရက္တစ္ဗူး ကို အေႏြးထည္ အိတ္သို႕ထည့္ၿပီး ေ၀ါေလခီး ေဆးရံုေရွ့ရိွ ကြင္းျပင္သို႔ သူနာျပဳဆရာမမ်ားကို ပိုပန္းရန္ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ေဆးရံုမွာ မဲသေ၀ါ တုိက္ပြဲ မွ ဒဏ္ရာ ရရဲေဘာ္ မ်ားနွင့္ ျပည့္ေနပါသည္။ နံနက္ေနေရာင္ျခည္ေအာက္ တြင္ လူနာမ်ားကို ေနပူစာလံုရန္ သူနာျပဳ ဆရာ
မ်ားအလုပ္မ်ားေနပါသည္။ လူနာမ်ားကို သယ္သူမ်ားကသယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ ႏိုင္ေသာ လူနာမ်ားကို တြဲသူကတြဲ ႏွင့္
ေဆးရံုေရွ႕ကြင္းထဲတြင္ စည္ကားေနပါသည္။ ျမင္ကြင္းေကာင္းေသာ ေတာင့္တစ္ေနရာကို ေရြးၿပီး စီးကရက္ကိုေသာက္လွ်က္ ေနပူစာ ၀င္လႈံလိုက္ပါသည္။ သူနာျပဳဆရာမမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္၏အေနာက္ဖက္မွ အသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ....
“ အားပါးပါး မင္းေဆးလိပ္ ကေတာ္ေတာ္ေမႊးတာဘဲ၊ ေသာက္လို႔ေကာင္းမွာဘဲေနာ္”
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ......
ဗံုးဒဏ္ရာျဖင့္ လက္ေမာင္းတစ္၀က္မွလက္ျပတ္ေနၿပီး မ်က္လံုးပါကြယ္ေနေသာ ရဲေဘာာ္ ကို စြတ္က်ယ္လက္ျပတ္ျဖင့္
ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္- “ အကိုႀကီးေဆးလိပ္ေသာက္တတ္လား”
ဒဏ္ရာရရဲေဘာ္- “ ေအး ေသာက္တတ္ပါတယ္”
မဆိုင္းမတြျဖင့္ စီးကရက္ကို သူ၏ႏႈတ္ခမး္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္ပါသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ထူထဲေသာ အေႏြးထည္သည္ သူ၏
လက္ေမာင္းသားျဖင့္ ထိေတြ႕သြားပါသည္။ သူသည္ စီးကရက္ကို အားပါးတရ တစ္ခ်က္ ရိႈတ္လိုက္ၿပီး မျမင္ရေသာလည္း ကြ်န္ေတာ့္ ဆီကို မ်က္ႏွာမူလွ်က္...
“ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာကြာ၊ ဒီလိုေဆးလိပ္ တစ္ခါမွမေသာက္ဖူးဘူး။ ဒါနဲ႔မင္းရဲ့ အေႏြးထည္က ေတာ္ေတာ္ေႏြး မွာဘဲ”
သူသည္ေျပာေျပာဆိုဆို ထိုင္လွ်က္ အျခားဖက္ကို လွည့္ကာ ေနပူစာလႈံေနေသာ ဒုကၡိတ အျခားရဲေဘာ္မ်ားကို ကိုယ္ႏွင့္တိုက္ၿပီး...
“ ေဟ့... ငါ့မွာ ေဆးလိပ္ တစ္လိပ္ရိွတယ္ကြ။ ဒီမွာယူေသာက္” ဟုေျပာလ်က္ ေမးထိုးေပးေနပါသည္။
အျခားရဲေဘာ္မွ မ်က္လံုးမျမင္ရေသာ္လည္း လက္တစ္ဖက္ျဖင့္စမ္းလွ်က္ စီးကရက္ကို ယူၿပီးေသာက္လိုက္ပါသည္။
“ အားပါးပါးတယ္ေကာင္းပါလား၊ ဒါဟာဘာေဆးလိပ္လဲ”
၄င္းစကားသံမ်ားကို ၾကားေသာ အျခား မ်က္မျမင္ ဒုကၡိတလူနာရဲေဘာ္မ်ား ႏွင့္ မ်က္ျမင္ေသာအျခား ဒုကၡိတလူနာရဲ ေဘာ္မ်ား
လွမ္းၾကည့္ေနပါသည္။ တစ္ခဏျခင္းတြင္ သူနာျပဳဆရာမ မ်ားကို သာ ျမင္ၿပီး လူနာမ်ားကို မျမင္တတ္ေသာ
ကြ်န္ေတာ္သည္ ရွက္စိတ္မ်ား၀င္လာၿပီး စီးကရက္ဗူးထုတ္ကာ ဒုကၡိတ ရဲေဘာ္မ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္လိပ္ဆီ လိုက္ လံေ၀ငွ
လိုက္ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ အၤကီ်အေႏြးထည္ ကို ခြ်တ္ၿပီး ပထမလူနာ လက္မရိွ မ်က္မျမင္ရဲေဘာ္ ကို ေပး၀တ္
လိုက္ေသာအခါ....
မ်က္မျမင္ရဲေဘာ္- “ေဟ့..ေဟ့.... ဒါဘာလုပ္တာလဲ”
ကြ်န္ေတာ္- “ အစ္ကို႔ ကို အေႏြးထည္ေပးတာပါ”
မ်က္မျမင္ရဲေဘာ္- “ ဟာ..မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အေႏြးထည္ ငါနဲ႔မတန္ပါဘူး။ ဆရာေဆးလိပ္တိုက္တာဘဲ
ေက်းဇူးႀကီးလွပါၿပီကြာ”
၄င္း လက္မရိွေသာ မ်က္မျမင္ရဲေဘာ္ ၏စကားသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ ရင္တြင္းသို႔နက္ရိႈင္းစြာစူး၀င္သြားပါသည္။
တုိင္းျပည္ ႏွင့္ လူမ်ိဳးတြက္ အနစ္နာခံၿပီးေတာ္လွန္ေရးတြင္ပါ၀င္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ား..
ခႏၶာကိုယ္ ေပးလႈခဲ့သည့္တိုင္ ခံစားခြင့္မရိွေသာ္လည္း ေရာင့္ရဲတတ္သည့္ရဲေဘာ္မ်ား..
ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ကို ဆင္းရဲၾကပ္တည္းစြာ ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ရဲေဘာ္မ်ား....
လစာ၊ ခံစားခြင့္မရိွေသာ္လည္း ေစတနာအျပည့္ ထားရိွသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား....
ကြ်န္ေတာ္သည္ စကားတစ္လံုးမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ထိုေနရာမွ ထြက္ခြါသြားပါေတာ့သည္။
ဖူးဒို
ိုေအာက္တိုဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၀
မွတ္ခ်က္။ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္တစ္ဦး၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ခံစားခ်က္ကို ျပန္လည္တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အေတြ႔အၾကံဳဖလွယ္ေပးၿပီး ေဆာင္းပါးေရးသားခြင့္ျပဳေသာ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္အား ေက်းဇူးတင္ဂုဏ္ျပဳေၾကာင္းမွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္။
0 件のコメント:
コメントを投稿